ارزیابی و تحلیل مدیریت شهری بافت تاریخی کلان‌شهرهای ایران؛ با تأکید بر مدیریت یکپارچة شهری (مطالعة موردی: کلان‌شهر شیراز)

مدیریت یکپارچة شهری «مدیریت افقی» است، نه مدیریت «عمودی»، یعنی اینکه تمام سازمان‌ها و نهادهای‌ درگیر در مدیریت شهری به‌صورت افقی و هماهنگ در کنار یکدیگر قرار دارند. لذا این پژوهش ضمن بررسی و تحلیل ساختار مدیریت شهری بافت تاریخی کلان‌شهر شیراز به دنبال به‌کارگیری الگوهای جدید مدیریت شهری ازجمله مدیریت یکپارچة شهری در این سکونتگاه می‌باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی است. اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه‌ای استخراج گردیده است. ابزار پژوهش نیز شامل مصاحبه و پرسشنامه می‌باشد. جامعة آماری شامل نهادهای دولتی و عمومی و ساکنین بافت تاریخی کلان‌شهر شیراز می‌باشد. حجم نمونه برای بخش دولتی و عمومی 128 و برای ساکنین 382 برآورد گردیده است. تحلیل آماری داده‌ها نیز از طریق نرم‌افزارهای SPSS و Amos Graphic و با استفاده از رویکرد مدل-سازی معادله ساختاری واریانس محور و کوواریانس محور صورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که تقویت هم‌افزایی و تشریک مساعی درون نهادی و برون نهادی می‌تواند منجر به تقویت مدیریت یکپارچة شهری در بافت تاریخی کلان‌شهر شیراز شود و برعکس کاهش آن منجر به مدیریتی عمودی و موازی می‌گردد. همچنین برای دست‌یابی به مدیریت یکپارچة شهری مبتنی بر حکمروایی خوب شهری در بافت تاریخی باید تمایل ساکنین به مشارکت در مدیریت شهری را افزایش داد که برای تحقق این امر باید ظرفیت و نهادسازی محلی را نیز تقویت نمود.